.JPG)
 |
| Van SAMHAIN |
 |
| Van power flower |
31 october
SAMHAIN PSI RITUAL
Dark, but not evoL
the veil is lifted...
Bal Masque, de-Masque
For as long as there has been Life under the Sun, the Sun's cycles have directed the course of Life. People have been celebrating the spokes in this wheel of Life ever since...
It's a matter of spacetime: Spring up, Fall down,
to the rhythm of the Hoop.
The Hoop is Round.
The cycle of Life is completed once more during Sundown on this special moment in Time and Space when the Moon has no face and the concentrated Seed of Life turns to the Earth's nutritious, murky, dark womb, to regenerate.
Tranceforming the black earth to bloom in all colours on Belthane.
The ancient Celts started their new year with dark moon on this turning point in time.
They called it SAMHAIN.
Summer's end.
The Aztec's Day of the Dead.
The start of the dark half of the Hoop.
Now mostly known as Halloween after the church baptised it All-Saints, or All Halo's Eve one thousand years ago.
In this dark, moonless night the veil is lifted between this material world, and the Otherworld, allowing spirits, aliens, elves, fairies and other supernatural entities to pass between the worlds and socialize with humans.
This dark beginning seems a moment made for dark psytrance.
At 23:00 we open the Ceremony and begin our Journey...
We Light the Fire and Stir the Soup of Plenty in this Cosmic Cauldron of Tranceformation.
As above, so below.
Materia Prima, Unio Chymica.
Materia Prima, Unio Mystica.
Connecting to the pulsating rhythmic vibrations until All Elements are joined to form a New Order under the Sun.
Then we let it simmer till Sundown.
We welcome you to come stare into the Fire and share some Psychai (inside the tipi brought by Mixsikh of the Golden Temple, who made some pumpkinsoup in the Cauldron offered by Psy Froggy, cooked on wood from the winter woodstock from the Other side of the River, offered by our neighbour, who's late husband sawed it, transported to the Funny Farm by Arie the farmer).
Bring your instrument, sing, clap, hum or hiss, and join the Fun of Freax Excorporated!!!
With special guests:
- Vilbjørg of Anti Delusion Mechanism is planning an acoustic act with dance, vocals, masks and some special tuned bell-pipes...
- Luc Sala will make a special audio visual presentation in the tipi.
- percushaman Steff Wouters , Joke Berensen on mandoline and digeridooster Inge Burgers will introduce their new movie Wonderlijke Werkelijkheid accompanied by live jam.
- Mixsikh of the Golden Temple will resonate some mantra's and play some looney tunes from distant times and spaces.
For an ever surprising mix of spoken word & other sounds to set the mood for invocation, evocation and tranceformation...
Psychedelic dancefloor:
DJ LUSID (Shivlink)
DJ WHRIKK (Parvati)
DJ KURO FUSION & FATA MORGANA (Parvati)
DJ OZMALI (Ozmali)
DJ IZMAR
dark-psy arranged by Ridha.
All the right materials just arrived to put together a new, infinite, woven, bamboo, dome construction!!!
The POWER FLOWER DOME
This invention might finally stand life size in full synchronized Order with the Celtic tradition to present loved ones a so-called 'harvest love knot' made from the last harvest's reed, straw, or in this case: Bamboo & Aluminum!
Help needed thursday and friday to put it together & with preparation & decoration of dancefloor area & tipi build up + chaishop!!!
We also need more backdrops, so take or make your most beautyfulliest
How to get to the Funny Farm?
Follow the Rainbow till you get to the Pot of Golden Pumpkinsoup:
Julius Joker is waiting at Oranjebaan - Amstelveen (stop for tram 5, metro 51 and bus 300) in his Rainbow coloured car, with room for three more passengers.
Poetry on the Way! Only 1,- Pleuro
22:30 05:00 Return
23:30 06:00 Return
12:00 07:00 Return
01:00
02:00
or for independent travellers:
show Funny Farm on the map
Route Description:
Best tip: With bike and public tranceport: You can take your bike in the metro 51 and then get out at Oranjebaan and cycle to the Funny Farm in 20 minutes.
Without bike by public transport: Take tram 5, or metro 51 from central station to Amstelveen, get out at Oranjebaan and walk for 50 min.
or: take the red bus number 300 from Bijlmer station (amsterdam zuid-oost) and get out in the village Ouderkerk aan de Amstel and then walk to the farm (40 min)
By bike or car all the way: Follow the Amstel river to the south until you see the sign "Ouderkerk aan de Amstel", then cross the river to the left over the bridge.
After the bridge turn right into the village. Go straight until the cafe. Turn right at cafe.
Important : Cross little bridge between the two big churches! (or else you take the Hoop the wrong way and add 17 km to your Quest)
Then follow signs "Rondehoep West" until you reach number 49
WELCOME!
SAMHAIN
ReplyDelete(Keltisch Halloween)
31 oktober – 1 november 2008
Funny Farm in Ouderkerk aan de Amstel
Tegen half elf zei ons tomtommetje: “Bestemming bereikt”. Hij moest zich vergissen. Het was overal pikdonker langs de smalle weg met aan de ene kant de Amstel.
Bij een verlicht huis een stukje verderop bleek het nummer al te hoog te zijn. Draaien dus.
“Nee”, gilde Inge, die naast de didge en de oceandrum op de achterbank zat. “Ik wil naar huis.”
Inge en ik hielden elkaars hand vast over de stoelleuning heen toen Jos de auto in zijn achteruit zette, het koude zwarte water er vlak onder.
“Bestemming bereikt” zei de tomtom nadrukkelijk.
We stopten bij een zwart gat langs de weg waar een bord bleek te staan: Powerflower. Welkom.
Er sjeesde een oude auto uit de donkerte, dus er moest ook een auto in kunnen. We waagden het erop.
Er bleek een verzameling onduidelijke gebouwen te zijn met open hangende verrotte deuren, ingezakte constructies en stallen. We ontdekten een paar gestalten, silhouetten tegen de avondlucht.
“Stef” riepen Inge en ik opgelucht. We stapten, een beetje onzeker, uit.
Stef, onze percussionist en sjamanistische vriend, in zwart leren jack en spijkerbroek, verwelkomde ons vriendelijk. Hoewel ik even tevoren nog vrolijk had gevraagd of je hippies met een hand of een kusje begroet, voelde ik mij onzeker. Een langharige jongen, Steven, zei verontschuldigend dat zijn jack net onder de modder was gekomen toen ze er een auto uit hadden geduwd. Alles was donker, maar ik kon net een jack onderscheiden dat wit moest zijn geweest.
Inge gaf de ander een hand: Paul. Hij moest de “eigenaar” zijn van deze gekraakte boerderij. Na enige aarzeling stak ik ook een hand uit. Hij reageerde niet.
“Joke” zei ik toen maar.
Paul had een krullerige hoog opgebonden paardenstaart en een fijne baard. Hij was gekleed in een gewaad, een feestelijke jurk, min of meer.
“Het is hier donker vanaf de weg”, zei Jos. “Ik kon het niet vinden.”
“Er is een kaars bij de ingang, ik ga hem even aansteken” zei Paul, tot mijn verrassing en hij zweefde weg. Hij verdween ergens tussen de gebouwen.
Steven, de jongen met de vies geworden jas, vertelde dat het noodstroom aggregaat het niet deed. Nu zou de auto als verlichting gaan dienen, maar ze moesten eerst tanken. Hij glimlachte verontschuldigend.
Stef, Steven, Inge, Jos en ik stonden te kleumen, een ijzige wind joeg over het terrein in de polder. We ontdekten een enorme feestkoepel die er, zeker vergeleken met de rest van het troosteloze terrein, aantrekkelijk uitzag. Een flink deel van de overkapping was echter ingestort.
Jos, altijd praktisch, had een zaklamp meegebracht. We volgden de lichtstraal naar binnen, weg van de kou. Eerst liepen we door een enorme, kale, ruimte met oneffen planken. Het eindigde in een halletje met een gastvrij geopend toilet met een brandend kaarsje.
Daarna stonden we in een heuse kamer. Paul bleek daar te zijn. Hij haastte zich weg toen we arriveerden. In de kamer stonden, op een tafeltje, twee conga’s. “Van mij”, zei Stef, “dan kan er iemand op spelen”.
Ik knikte, niet begrijpend.
Jos scheen met de zaklamp op het plafond, waardoor de omgeving enigszins te zien was. Er hing een groot abstract schilderij aan de muur, boven een vermoeide bank.
Langzaam drong het tot me door dat we ons in de kamer van Paul bevonden en ik ervoer het als een inbreuk op zijn privacy.
Ik ontdekte tientallen gezinsflessen Coca Cola, twee groene puntbloemkolen, ontelbare zoete gezondheidsdrankjes. Zou Paul gewoon boodschappen doen bij C1000?
“Geen elektriciteit” zei Stef, alsof me dat ontgaan kon zijn. “Hij mailt op zonne-energie, dus hij houdt het altijd kort.”
Uit het halletje met het open toilet kwam een meisje het vertrek binnen, grote angstige ogen, een konijnenmutsje op.
“No electricity?” vroeg ze mij.
Ik voelde me zo persoonlijk aangesproken dat ik spontaan blokkeerde.
Stef zei losjes: “The aggregator does not work at the moment”.
Een lange slanke vrouw met sluik haar stapte binnen.
“Oh, the aggregator” legde ze uit aan het meisje met de muts. Direct hoorde ik dat ze Nederlandse moest zijn.
“Obscure” zei het konijnenmutsje, voorzichtig rondkijkend.
Jos legde op dat moment een arm op een kastje dat spontaan leek te bezwijken.
“Vooral nergens op leunen”, zei ik. De lange vrouw lachte en gaf een roffel op de conga’s, Stef z’n conga’s.
Maar weer terug naar buiten, waar steeds meer auto’s arriveerden, vol met gasten.
Op het terrein bleek een net geïnstalleerde enorme tipi te staan. Hij stak spannend en gracieus af tegen de donkere hemel. Voorzichtig stapten we over de knoop en gingen door de kleine opening naar binnen. Wat een beauty, wat een sfeer.
Overal lagen kussens en schapenvachten. Onder een los bovenflapje was een begin gemaakt voor een kampvuur: een stenen cirkel met boomstammen en takjes in het midden.
“Als we op de mannen moeten wachten wordt het nooit feest”, zei de lange vrouw. Energiek bouwde ze een mooie stapel en stak het aan. Het brandde.
Steeds meer mensen betraden de tipi en kropen zwijgend rond het vuur. Ik schraapte van een houtblok snippers af die ik steeds in het vuur wierp.
“Hier ga ik niet meer weg”, zei ik vastbesloten.
Paul verscheen. Bij het licht van het vuur zag ik dat hij beige met bruine kleding droeg en dat zijn handen onder de verf zaten. Er was een probleem: het vuur was aangestoken in de tipi en het feest had ergens anders moeten beginnen. Hij kwam even later terug met het konijnenmeisje in zijn kielzog en stelde haar aan Stef voor. Misschien konden ze samen nog iets moois ten gehore brengen, later in de nacht?
We moesten mee, naar een ander gebouw. Een ongelooflijk grote kale ruimte met een vuurkorf in het midden van de blauwe “powerflower”cirkels. Enkele kunstwerken aan de muren en een soort jukebox voor een feestelijke scheidingswand. Veel mensen waren onherkenbaar uitgedost, wit gemaakte gezichten en hoeden op, veel donkere brillen.
Stef, Inge en ik installeerden ons aan de rand van het blauwe symbool. Inge op een krukje met de didgeridoo, ik op een kussen op de grond met de oceandrum, de duimpiano en mijn mandoline. Stef zette zijn trouwe tasje met percussie op de grond.
Tot mijn verwondering bleek de mandoline stembaar, ondanks alle ontberingen en de ijzige kou in de ruimte. De betonnen vloer versteende direct mijn benen. Omdat ik met een jas aan niet mandoline kan spelen trok ik mijn jas uit en ging erop zitten. Jammer, nog kouder.
De ons bekende vrouwen bleken zich te hebben gehuld in witte gewaden, ze droegen harige maskers. Het meisje met de konijnenmuts leek nu twee mutsjes te hebben en geen hoofd. De lange vrouw droeg een stok met twee handen met intrigerende bellen. Ze voerden een dansstuk op waar ik niets van begreep, maar het was ontroerend mooi. Heel bijzonder was de zang van het mutsje, die begon met een geopende, bewegende, mond, waar geen geluid uit kwam.
Stef zette met flair en een roffel de vertrouwde eerste tonen van “Wonderlijke Werkelijkheid” in.
“Nooit had ik kunnen denken dat het zo vreemd zou zijn.”
Inge en ik volgden op natuurlijke wijze.
De kou trok verder door in mijn lichaam. Af en toe trok ik mijn knieën op om het contact met de betonnen vloer even te onderbreken. Inge had haar handen onder haar mouwen gestopt. Jos ijsbeerde en maakte foto’s.
Spontaan begeleidden we nog een rapper in een rood rokje met punten en belletjes. Steeds vreesde ik dat zo’n puntje vlam zou vatten als hij wat dicht bij de vuurkorf kwam. Hij eindigde zijn performance als een vogeltje in een donkere hoek van de ruimte.
Een jongen die in de thuiszorg werkt vertelde over een bezoek aan een psychotische man. De deur van het donkere huis stond open, een wierookgeur werd steeds sterker. Hij liep voorzichtig het huis in en trof in de woonkamer een man. Hij keek wazig uit zijn ogen en wilde een bewijs dat de thuiszorger, die kwam schoonmaken, de God was die hij voor ogen had. Daartoe moest hij een gebit indoen en een moeilijk woord uitspreken. Op tafel stond het bovengebit van de man, in een glas. Hij pakte het bovengebit, stopte het in zijn mond en herhaalde, zo goed mogelijk, het genoemde woord. Er gebeurde iets heel moois. de man keek hem aan en de wazige blik bleek uit zijn ogen verdwenen te zijn.
“Ik wil weg”, zei Inge.
“Dat kun je nu niet maken”, vond ik.
“Waarom niet?” vroeg Inge..
We pakten zo geruisloos mogelijk onze spullen en namen afscheid van Stef, die nog even wilde blijven.
Ik ontdekte terloops dat het lichtblauwe symbool op de grond diezelfde avond nog geverfd moest zijn. Mijn instrumenten en ikzelf vertoonden daar alle tekenen van.
Weer in de auto bleek dat we een ongelooflijke stank bij ons droegen.
Inge en ik gierden van de lach. Om alles, ja om alles.
Joke Berensen
1 november 2008
Hoi Joke, Inge, Jos en Steff,
ReplyDeleteFantastisch verhaal en mooie foto's!
Ik heb ze op de blog gezet, als daar bezwaar tegen is hoor ik het wel toch?
Er valt nog een hoop te verbeteren qua comfort, maar gaat de goede kant op.
Draagt ook weer bij aan de ervaring zullen we maar zeggen dan...
De boodschappen waren voor deze gelegenheid inderdaad gewoon in de supermarkt gekocht, aangezien ze voor de gasten bedoeld waren.
Zelf eet ik inderdaad voornamelijk eten dat ik vind of krijg nadat het is weggegooid omdat het overdatum is of de verpakking beschadigd is.
Dit doe ik uit een combinatie van overtuiging en noodzaak
De tipi zetten we de volgende keer met opening naar de andere kant, zodat de wind er niet in waait en het niet zo rokerig is (en je ook niet zo erg meer naar rook stinkt de volgende keer).
Ook staat ie beter op het veld achter, zodat er meer auto's kunnen parkeren.
En dat de 5000 watt generator/aggregaat, net bij de Bo-Rent gehuurd, het niet deed is echt pure pech natuurlijk.
Was nog een geluk dat ik een omvormer had die op de auto-accu aangesloten kon worden en die dan tenminste nog 600 watt leverde, genoeg voor het geluid, maar niet voor het licht, de projecties en de beamer. Je uitgereikte hand heb ik gemist in het donker, nog excuses daarvoor.
Ik hoop natuurlijk de powerflower koepel te hebben staan in de nabije toekomst en dan wordt ALLES beter!
groetjes en dank voor de mooie bijdrage, misschien kunnen we elkaar op een meer ontspannen moment en in beter licht, beter leren kennen.
Paul.
p.s. nu heb ik de 'Wondere Werkelijkheid' nog steeds niet gezien, als je weer eens deze kant uit komt zou ik graag een kopie willen.
Ik vind dit blog.I ben echt blij dat ik deze informatie over bericht gevonden is echt nuttig voor ons. Ik heb zeker deze website, te houden op it.Excellent bericht lief te hebben, zal ik het controleren regelmatig terug om te zoeken naar updates.http://goo.gl/YsVzV
ReplyDelete