.JPG)
De Powerflower
Wanneer ik even mijn ogen sluit en stop met denken, stop met vragen, stop met zoeken, STOP
Wanneer ik dan mijn ogen sluit, voel ik alleen nog maar chaos. Kleuren vliegen, woorden vallen, gedachtes gaan. Het is dat moment dat ik bewust wordt van de chaos. Het is geen vervelende chaos, ik ben immers deel van die chaos, ik ben die chaos.
Maar waarom moet ik mijn ogen sluiten om te voelen dat ik deel ben van het geheel, waarom moet ik mijn ogen sluiten om te voelen dat ik leef?
Toen ik drie jaar oud was, riep ik tegen mijn ouders: “ik wil viool spelen!” Eindelijk werd ik zes en was ik oud genoeg om ook echt vioolles te krijgen. Vol liefde speelde ik op mijn kleine viooltje. Ik werd alleen ouder en speelde nog ,maar het vuurtje die ik voelde branden wannneer ik viool speelde ging langzaam uit. Eerst was het het moeten, ik moest bepaalde technieken leren terwijl ik gewoon wilde spelen, het liefst Ierse folk, wat vrij is, niet van bladmuziek gespeeld kan worden maar vanuit improvisatie, klanken, vanuit je eigen hart. Later kwam er ook nog eens bij dat ik puber werd en een viool niet meer stoer vond. Ik worstelde zoals elke puber met mijn identiteit en vond daar het viooltje niet meer bij passen. Zo kwam het dat ik stopte met het bespelen van mijn ooit zo gekoesterde instrument.
De samenleving waarin wij als moderne mens in leven is een plek vol keuzes en mogelijkheden. We kunnen kiezen uit honderden opleidingen, duizenden kledingstukken, tientallen soorten brood.
Ik weet het soms niet meer en verdwaal in de mogelijkheden. Tegelijkertijd liggen de verwachtingen hoog. Er wordt van je verwacht dat je naar school gaat, geld hebt, een sociaal leven, algemene kennis enz. Door deze tegenstelling verlies ik soms het waarom uit het oog. Waarom zou ik het een kiezen en niet het ander? Wordt ik daar soms minder gelukkig van? Daar gaat het tenslotte toch om? En doordat ik het waarom soms verlies vergeet ik bijna om echt te leven, om alles bewust te doen, met mijn volle aandacht en liefde.
Wij hebben ook een samenleving gecreëerd waarin alles een systeem, een vorm en een prijs heeft, alles moet op papier vastgelegd worden. De hele samenleving zit vol kaders. Je kunt geen boom planten of er is een regel voor.
Tegelijkertijd denk ik dat wij als mensen deze vormen nodig hebben om te kunnen leven. Alleen al het mens zijn is een gekaderde vorm. Wij hebben een vast lichaam maar die vaste vorm hebben wij nodig om te kunnen eten, ons voort te planten en ons te ontwikkelen.
Maar voor mij en ik denk ook voor vele anderen slaan die kaders te ver door in onze maatschappij. Het lijkt bijna het meest wezenlijke belang hoeveel geld je hebt, hoeveel vrienden, welke kleren, welke politieke partij je stemt. Het is belangrijk want hierbij kun je je eigen identiteit vormgeven. Het gaat alleen soms voorbij aan waarom je bepaalde keuzes maakt. Terwijl ik denk dat het waarom juist zo belangrijk is. Als je niet goed weet waarom je bepaalde dingen kiest en doet, doe je het niet met volle aandacht.
Afgelopen jaar ben ik bij de ronde hoep beland. Op de ronde hoep bij Oudekerk aan de Amstel woont Paul Bruno, (36) Hij heeft daar drie jaar geleden een boerderij gekraakt waar hij al drie jaar hard aan werkt om er een broed, groei en bloeiplek van te maken. Waarbij het broeden staat voor: iedereen welkom, altijd open, opvang, maaltijden, aandacht, zorg, warm nest en liefdevolle gemeenschap. Het groeien voor: stimuleren, ontwikkelen, workshops, samenwerking, netwerken, laagdrempeligheid. En het bloeien: manifestatie, expositie, voorstelling, feest.
Het is een plek zonder elektriciteit behalve de paar zonnepanelen die Paul op het dak van de boerderij heeft weten te plaatsen. Het is ook een plek zonder geld, Paul heeft geen inkomen en leeft van het etensoverschot die bij supermarkten in de containers worden gezet. Veel keuze in eten en kleding en consumptie is er dus niet. En met het wegvallen van deze keuzes heb ik zelf ervaren dat je eigenlijk veel meer je aandacht ergens op kunt focussen. Je weet waarvoor je hout gaat zoeken, omdat je zin hebt om te eten, je weet waarvoor je een plantje zaait, omdat het je misschien over een tijdje weer wat terug geeft. En doordat je zo goed weet waarvoor je het doet, verdwaal je niet in de mogelijkheden en keuzes en is het makkelijker alles wat je doet bewust te doen met je volle aandacht en liefde.
Deze plekken worden vaak gezien als een vlucht vanuit de samenleving, ze staan er buiten en sluiten zich af, en waar het de bedoeling van deze plek juist is om mensen met elkaar te verbinden, wordt deze verbinding verbroken door een stap buiten de samenleving te zetten.
Toch is dit denk ik geen echte breuk, het lijkt dan misschien wel een directe breuk, maar indirect is het juist verbinding wat zo’n plek creeert. Het is namelijk een spiegel van de samenleving. Het komt voort uit een behoefte van mensen. Die behoefte ontstaat doordat mensen iets missen, iets zoeken. Zo is zo’n plek een goede reflectie voor de samenleving voor wat er gemist wordt. Het is geen utopie, maar een plek waaruit geleerd kan worden in wat het zo verschilt van de 'gewone samenleving.' Om dan bij dat verschil na te gaan denken hoe daarvan bepaalde behoeftes van de mens die op zo'n plek wel bevredigd kunnen worden om te zetten in de samenleving.
In dit geval dus een wereld waarin er meer ruimte is voor de natuur, het bewust omgaan met eten, niet zomaar alles weggooien, een wereld waarin meer gespeeld wordt, waar muziek belangrijk is, waar geld geen overheersende rol speelt, waar minder geschreven regels zijn, waar meer gedanst wordt, samengekomen wordt, niet met een doel maar om het samenzijn, een wereld waarin je je welkom voelt.
Tijdens een festival op de boerderij had ik mijn viooltje na zes jaar in een hoekje van mijn kamer te hebben gelegen, meegenomen. In het gras zat een man muziek te maken, ik vroeg hem of hij ook de viool bespeelde. Hij zei dat hij alles kon bespelen. Ik pakte enthousiast mijn viool erbij en liet hem spelen. In plaats van zuivere klanken liet hij de raarste geluiden uit mijn viool komen. Hij gaf mij mijn eerste muziekles en zei wat geen enkele muziekleraar ooit tegen mij heeft gezegd: Al ga je ermee trommellen, al ga je ermee gitaar spelen, laat de klanken uit je hart komen en het is mooi. Gek zo'n simpele zin, en toch heb ik mijn viooltje de rest van de nacht niet meer los kunnen laten en was het vuurtje weer gaan branden.
Roos.
